سالها می رود و باز فراموش ِ خودیم

خفته در دخمۀ بی روزن ِ‌خاموش ِ خودیم

سحر از پنجره ، صد حنجره آوای طلوع

هدیه آورده و ما در قفس ِ دوش ِ خودیم

رفته با قافلۀ نفس ِ بد اندیش به پیش

غافل از زمزمۀ قدسی ِ‌چاووش ِ خودیم

نه تحول ، نه تأمّل ، نه توکل ، نه خلوص

خفته در بستر قیلولۀ خرگوش خودیم

چون صدفهای تهی مانده ز گوهر ، شب و روز

به دهن درۀ بی فایده در جوش ِ خودیم

مورهاییم که در حفرۀ پر دهشت ِ خاک

به تلاشیم ولی بی خبر از توش خودیم

نیشها برده فرو بر دل یکدیگر و باز

هر یکی مان به خیالیم که در نوش خودیم

سرد ، همچون جسد ِ منجمدی خفته به گور

منفصل از کشش ِ گرمی ِ آغوش ِ خودیم

به زبانی که به مار است ، چو مار است مدام

عافیت سوز و روان سود و جفا کوش خودیم

گوشواری ز خزفهای کهن قلعۀ حرف

حلقه با حلقه در آویخته بر گوش خودیم

نه مرا جرئت ِ آن و نه تو را زَهرۀ این

تا بلافیم که یاران ِ خطاپوش ِ خودیم !

به سبکبار ِ سبکسر چه توان گفت جز این :

ما همان بار گرانیم که بر دوش ِ خودیم !